God heeft de tijd

Er zijn van die momenten die wel een eeuwigheid lijken te duren. Ik kan me nog goed herinneren, mijn leven voor de Tom Tom. Ergens in het centrum van Delft moest ik wezen, voor een lezing. Het is donker, regenachtig en ik rij vol goede moed de stad in. Zoals me wel vaker overkomt, is de marge in tijd niet bijzonder groot. Nog tien minuten speling. Kaart op schoot, licht in de auto aan en puzzelen maar. Een klein drama ontvouwt zich. De kaart was thuis veel duidelijker, niet te lezen, auto’s razen aan twee kanten voorbij. Na drie keer de auto stil te hebben gezet en meerdere foute afslagen kom ik voor mijn gevoel een eeuwigheid later toch nog op de plek van de lezing. Ik word daar opgewacht door een vriendelijke maar wat zenuwachtige meneer die bang was dat ik niet meer zou komen.

Tijd is een wonderlijk gebeuren.

“Je lichaam kent een aantal interne klokken, die met het stijgen der jaren langzamer gaan lopen. Daardoor lijkt de rest van de wereld te versnellen. Daarnaast kun je als oudere makkelijker dingen herinneren uit de periode tussen je 15e en 25ste levensjaar. Periodes met veel herinneringen lijken altijd veel langer te duren, waardoor het verleden voor het gevoel van een oudere heel lang duurde, terwijl de huidige tijd voorbij lijkt te flitsen”.